PANI CZY PANNA?

Pani czy panna? Wprawdzie słowo „pani” oznacza ko­bietę zamężną, a „panna” — niezamężną, jednak określenie „pan­na” odnosi się tylko do dziewcząt. Nawet o młodej kobiecie nie mającej męża uprzejmiej będzie powiedzieć, że jest niezamężna, niż że jest panną, co wiąże się z ośmieszonym zwrotem „stara panna”. Szczególnie niezręcznie brzmi takie zestawienie, jak np. panna profesor, panna dyrektor lub panna docent, panna doktor. Ale o osobie, która jeszcze się uczy i nie przekroczyła 20 lat, można z czystym sumieniem powiedzieć „panna Zosia Iksińska”. Jednak nawet do niej zwrócimy się zawsze: „Panno Zosiu, czy pani…”, a nigdy „Panno Zosiu, czy panna…” O krewnych mówi się: „pana matka”, „pani brat” albo bardziej staroświecko: „pański brat”, „pański ojciec” lub „pańska małżonka” (nasz rozmówca, przypominamy, powie „moja żona’*).Uważajmy też, aby mówiąc o naszych bliskich nie używać przy ludziach obcych lub w rozmowach oficjalnych pieszczotliwych zwrotów. Chociaż męża nazywamy „Koteczkiem”, „Kaziuńciem” czy „Słoniem”, wobec dalszych znajomych mówmy o nim „mój mąż”, a nie np. „mój Koteczek”. Tego rodzaju zdrobnienia mogą mieć zastosowanie jedynie w najściślejszym gronie.Kelner nie lubi, gdy wołać „panie ober”, „panie starszy lub jeszcze gorzej — „panie kelner”. Wystarczy „proszę pana”.Do kierowcy zwracamy się: „proszę pana” lub „panie kie­rowco”; nigdy „panie szoferze” czy „panie szofer” (ta forma by­łaby zresztą niegramatyczna).