WSPÓŁLOKATOR IDEALNY

Współlokatorzy idealni kierują się w swoim postępowaniu zawsze względem na innych. Nie trzaskają drzwiami, nie nasta­wiają głośno radia, pilnują dzieci, by nie hałasowały. Starają się większość spraw z obcymi ludźmi załatwiać poza do­mem, bo ciągła krzątanina, dzwonienie do drzwi, zadeptywanie korytarza nie są dla nikogo miłe, zwłaszcza gdy takie życie pro­wadzi jedna rodzina kosztem pozostałych. Oczywiście nikt niena­chodzi często współlokatorów, nie narzuca się; każdy puka zawsze, zanim wejdzie. Jeśli zaś urządza u siebie większe przyjęcie, za­wiadamia o tym sąsiadów, aby właśnie w tych godzinach niepla­nowali np. drzemki, raczej niech się wybiorą do kina. O całość mieszkania i o „wspólne kąty’1 każdy dba nie mniej niż o własne. Pozostawia po sobie ład, porządek i czystość. Ludzie dobrze wychowani zwykle żyją zgodnie we wspólnym mieszkaniu, a nawet potrafią nawiązać miłe, serdeczne stosunki. Przy braku kultury powstają spory, nieraz kończące się w komi­sariacie. A zatem zdobądźcie się przynajmniej na filozoficzne po­dejście do sprawy. Czy ciągła walka daje korzyść? Czy ułatwia życie? Po co się wzajemnie dręczyć? Dla „świętego spokoju” zawsze warto wiele poświęcić.