JAKO KRYTERIUM

Jako kryterium przyjmo­wano często zdolność do długotrwałego utrzymywania stałej tempera­tury wewnętrznej w zimnym otoczeniu. Na pewno zdolność do utrzymy­wania stałości środowiska wewnętrznego ustroju, w tym stałej tempe­ratury, stanowi podstawową cechę tolerancji warunków, w jakich znaj­duje się człowiek. W wyniku aklimatyzacji mechanizmy fizjologiczne zapewniające utrzymywanie stałości środowiska wewnętrznego w obli­czu stressu zimna działają sprawniej, wskutek czego uzyskiwanie tego efektu odbywa się z mniejszym wysiłkiem dla ustroju. Na przykład lepsza izolacja tkankowa (grubsza warstwa podskórnej tkanki tłuszczo­wej) u pływaków pozwala na utrzymywanie stałej temperatury we­wnętrznej w zimnym otoczeniu, przy mniejszym dodatkowym wytwa­rzaniu ciepła niż u ludzi nie zaadaptowanych do takiego środowiska.Nie jest jednak pewne, czy — z punktu widzenia tolerancji zimna utrzymywanie w środowisku o niskiej temperaturze takiego samego poziomu regulowanej temperatury ciała jak w środowisku termoneu- tralnym byłoby zawsze korzystne.