TRUDNOŚCI W INTERPRETACJI

Tego rodzaju trudności w interpretacji często rozbieżnych wyników badań fizjologicznych skłaniały — jak wspomniano niekiedy do twierdzenia, że człowiek współczesny nie ulega wcale ogólnej aklima­tyzacji do zimna. Wysuwano przy tym dwie koncepcje dla wyjaśnienia odmienności zachowania się ustroju człowieka przy długotrwałym na­rażeniu na pobyt w gorącym środowisku, w którym szybko rozwija się aklimatyzacja, oraz w zimnym otoczeniu, do którego ustrój człowieka „nie umie” się rzekomo aklimatyzować. Jedna z tych koncepcji utrzymuje, iż człowiek, który na początku swych dziejów zamieszkiwał rejony tropikalne, osiągnął już granice fizjologicznej adaptacji do zimna, migrując do rejonów o klimacie umiar­kowanym. Człowiek współczesny, żyjący w klimacie umiarkowanym, byłby więc już w pełni zaaklimatyzowany do zimna i narażenie go na jeszcze niższą temperaturę od tej, w której żyje, nie mogłoby usprawnić działania fizjologicznych mechanizmów adaptacji.