NIEBEZPIECZNY OKRES

Trudno kochać osobę prawiącą wciąż nauki lub czynić zwierzenia komuś, kto nas onieśmiela. Osiągniemy lepsze wy­niki, gdy krnąbrnego podlotka potrak­tujemy jak młodą „damę”, a gburowatego wyrostka jak dojrzałego mężczy­znę, odwołując się do jego rycerskości. W takiej atmosferze wprost nie będzie mu wypadało pozostać zuchwałym, zbyt głośnym, nieuważnym, słowem nie­taktownym. W tym okresie przełomo­wym dobry przykład rodziców, ich dyskrecja, mądre postępowanie mogą zdziałać bardzo wiele. Jeśli jednak rodzice nie umieją znaleźć drogi do serc swoich dzieci, niech wiedzą, że część winy muszą przypisać sobie. W okresie dojrzewania młodzi są nieufni, nieraz wstydzą się zasięgać rady; są przy tym bardzo wrażliwi. Stąd powstaje w nich skłonność do marzeń i tajemnic, chęć kierowania samemu swoim życiem. Wszystko to powoduje, że rodzice „nie poznają swoich dzieci”, że wydają im się one „jakieś obce i inne”. Toteż nie jest łatwo utrzymać względy dzieci; ale nie wolno za­niechać wysiłków. Przeważnie bowiem od ojca i matki zależy, czy dzieci pójdą w dobrym czy złym kierunku; czy będą przyjaciółmi rodziców, czy prawie wrogami. Wiemy, że właśnie między 13 a 20 rokiem życia dziewczęta naj­łatwiej „schodzą na złą drogę”, chłopcy zaś nieraz się „chuliga­nią”. Jest to więc bardzo niebezpieczny okres; młodzież potrze­buje w tym czasie wielkiej serdeczności, zrozumienia, dyskretnej pomocy.