KOLEGO, TOWARZYSZU

Dobrze jest dodawać „pan” przed nazwiskiem, żeby przy­zwyczaić otoczenie do zwrotu: „Przyszła pani Wrzoskowa”, nie zaś: „Przyszła Wrzoskowa”.Do krótkich powiedzeń: „tak”, „nie”, „dzień dobry” itp. zawsze będzie uprzejmiej dodać jeszcze parę słów. Na przykład: „Dzień dobry pani, pani Renato”. Lub: „Nie, nie mogę, proszę pana . Czy: „Tak, bardzo chętnie, proszę pani”. Szef, mówiący na powi­tanie: „Dzień dobry pani, pani Alicjo”, uchodzi za bardziej sym­patycznego niż ten, który rzuca suche „dzień dobry” i znika za drzwiami.„Kolego”, „towarzyszu” są to tytuły, które w jakiś sposób ludzi łączą. Członkowie partii posługują się zwrotem „towarzyszu” i wtedy używają formy „wy”. Jednak na pry­watnym przyjęciu forma ta nie jest stosowana. Termin „kolego ma nieco odmienny charakter. Jest jakby tytułem zawodowym. Używają go m.in. członkowie Stronnictwa Demokratycznego. Zastępuje on w pewnym sensie formę „towarzyszu”.„Kolego” mówią do siebie studenci, jak również lekarze, archi­tekci, adwokaci itp. Często, zwłaszcza do ludzi starszych, stosuje się ją z dodatkiem „pan”.Słyszymy więc: „Kolego, pozwólcie, że.. ”, „Kolego, może pan pozwoli, że…”, „Czy kolega pozwoli, że..Forma „obywatel” zachowała się przede wszystkim w pismach urzędowych oraz w przemówieniach skierowanych do ogółu społe­czeństwa i wystąpieniach oficjalnych (np. w wojsku, w sądzie, w milicji). Stosuje się ją również w korespondencji prywatnej, ale jedynie w adresie i w skrócie: „Ob.”.