U NURKUJĄCYCH ZWIERZĄT

Nie doty­czy to jednak układu nerwowego i serca, które — ze zrozumiałych wzglę­dów — nadal zaopatrywane są w krew. Natomiast narządy o względ­nie dużej tolerancji niedotlenienia (np. mięśnie) podczas nurkowania słabo zaopatrywane są w krew i niesiony przez nią tlen. Niektóre wy­niki badań skłaniają nawet do przypuszczenia, że u ssaków głęboko nurkujących przemiana materii w mięśniach przystosowana jest do nie­doboru tlenu, dzięki czemu mogą sprawnie funkcjonować w takich wa­runkach przez dość długi czas. Niedotlenienie, nawet jeśli upośledza ich sprawność, nie zagraża bezpośrednio życiu. Zagrożenie takie po­wstałoby natomiast, gdyby niedotlenienie objęło serce i układ nerwowy, U niektórych nurkujących zwierząt specjalne struktury anatomiczne zapobiegają dostaniu się wody do układu oddechowego. Te i szereg innych cech anatomicznej adaptacji do warunków życia pozwala na osią­ganie przez wspomniane zwierzęta bardzo dużego zanurzenia pod po­ziomem morza.