WEDŁUG KRYTERIUM FORMY

W Szwecji (1986 r.) zgromadzono grupę 20 telepracowników-menedżerów w czasie 80-minutowej jazdy pociągiem w Sztokholmie i okolicach. W Ernst & Young (1992 r.) przystosowywano hotele do potrzeb mobilnych telepracujących, spędzają­cych większość czasu poza firmą macierzystą w bezpośrednim kontakcie z klienta­mi. „Hotele-biura” wyposażono w sprzęt telematyczny na okres kilku godzin lub kilku dni.Według kryterium formy współpracy telepracujących wydziela się: grupową te­lepracę i indywidualną telepracę. Najbardziej radykalną formą dystrybucji pracy w ramach organizacji są wirtualne biura, pozwalające — z wykorzystaniem techno­logii IK — na realizację postawionych zadań przy zdalnym dostępie (rozproszeniu) każdego z pracowników i menedżerów. Przedstawioną typologię można obecnie rozszerzyć o inne formy telepracy, spe­cyficzne dla potrzeb społeczności lokalnych, m.in.: sąsiedzkie centra pracy;  telechaty i telewioski;   wielofunkcyjne centra informacyjne.